– Eerste ontmoeting –

Jaren geleden reisde ik met drie vrienden naar het tweede Pot Stil Festival, toen nog in het Van der Valk Hotel in Leusden. Eerst met de trein naar Amersfoort en dan het laatste stukje met de taxi. Hoewel Bob nog niet bestond, hadden wij wel door dat je bij een evenement als het PSF beter niet zelf achter het stuur kon kruipen. Trouwens, ik had toen nog niet eens mijn rijbewijs.

Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit. Zo veel lekkers, maar waar te beginnen? Op een gegeven moment stond ik bij een charmante Franse dame en we raakten aan de praat. Of ik wat wilde proeven? Ja hoor, die fles daar. Ik wees de Réserve Familiale aan. “No, no”, antwoordde ze, “you have to earn it”. Dat viel even tegen, maar vooruit, ik had de hele middag de tijd. Monique Fillioux schonk in, walste de cognac, rook er aan, knikte goedkeurend en gaf me het glas. De aftrap was met ‘Coq’, hun jongste cognac, gevolgd door ‘La Pouyade’, daarna hun 10-jarige ‘Napoléon’ en de 25-jarige ‘Très Vieux’. Ik ben er vast nog wat vergeten. Mme Fillioux keurde elk glas voordat ze het mij gaf.

Toen was daar het moment voor de grote finale, de 50-jarige ‘Réserve Familiale’. Achteraf was ik blij dat ik hier niet mee begonnen was. Nu kon ik de RF echt waarderen. Wat een volle smaak! Gedroogde pruimen, vanille, chocolade, leer en andere tonen die ik niet direct thuis kon brengen. Vanaf het jaar daarop hebben mijn vrienden en ik de traditie het PSF te eindigen met deze fabuleuze cognac.

Warme herinneringen

Inmiddels heb ik ‘La Pouyade’, het statige landhuis van de familie Fillioux in het dorpje Juillac-le-Coq, zeven keer bezocht. Dan weer met vrienden, dan weer met mijn nichtje Sandra en haar vriend Roger en tijdens de vorige herfstvakantie voor het eerst met mijn broer Robert. Elke keer mogen we iets proeven wat we nog niet kennen. Het hoogtepunt was de vintage 1948, het jaar van hun allerbeste oogst. Ook de vintage 1919 was memorabel. Eigenlijk voldoet die vintage niet aan de maatstaven die Pascal stelt aan zijn cognacs, maar ja, die hadden we nog niet geproefd. Hij nam zelf ook een glaasje en constateerde dat de 1919 beter was dan hij zich herinnerde, maar hij blijft weigeren deze vintage te gebruiken. Ook van de Number 1 hebben we mogen nippen, een cognac die alleen in Noorwegen en Duitsland te krijgen is.

De laatste keer vroeg ik Pascal de Number 1 voor Robert te schenken. Pascal was die dag net begonnen met een nieuwe batch, maar hij was nog niet klaar. We mochten het tussenproduct proeven. Die was voor 98 procent klaar, maar na een ochtend bezig te zijn geweest vond hij het welletjes. Hij werkt alleen als hij er zin in heeft. “Sinds Christophe het bedrijf heeft overgenomen, zijn de zorgen voor hem”, lachte Pascal. Robert vond de Number 1 geweldig. Pascal wist hem te verrassen – zelfs te ontroeren – door hem de fles cadeau te doen. Die fles staat nu in de winkel in een kast achter gehard glas en een slot. En voor de zekerheid heeft Pascal er ook in gouden letters “for Robert” op geschreven.

Ten slotte

Door de jaren heen heb ik veel cognachuizen bezocht. Vooral de kleinere familiehuizen hebben mijn hart gestolen, met hun gastvrijheid en de tradities die van generatie op generatie worden doorgegeven. Voor mij springt er eentje qua charme en kwaliteit uit. Cognac Jean Fillioux! Genieten is meer dan een goed glas.

Harold van der Werff

La Pouyade in Juillac-le-Coq, door de poort rijden voelt als thuiskomen